Νόμος είναι (;) το δίκιο του εργάτη!

Πρόσφατα, στο editorial ενός χριστιανικού (συγκεκριμένα ευαγγελικού) περιοδικού, διαβάσαμε μια περίεργη εξίσωση: «Εάν η Μανωλάδα κατέληξε να συμβολίζει την μαύρη εργασία κι εκμετάλλευση του εργαζόμενου από τον εργοδότη σε καθεστώς δουλείας, το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» δηλώνει την διαμετρικώς αντίθετη θέση στη διαλεκτική αυτής της προβληματικής σχέσης (σ.σ. εργοδότη και εργαζόμενου). Το αποτέλεσμα της διαμάχης το καταγράφει η ιστορία. Μια ιστορία γεμάτη από αδικία και αίμα, εκμετάλλευση και εκδίκηση, μίσος και αμφισβήτηση.»

Η παραπάνω διατύπωση, μοιραία μας έφερε στο νου αυτά που έγραφε η ηλεκτρονική σελίδα της Χρυσής Αυγής προ μηνών: «Το μαρξιστικό ιδεολόγημα της “πάλης των τάξεων”, που υιοθετήθηκε με ανακούφιση από την εξίσου υλιστική δεξιά, εφηύρε τον “ταξικό εχθρό”. Εργαζόμενοι και εργοδότες, αντί να συνεργάζονται ως απαραίτητα μέλη του ίδιου επιχειρηματικού οργανισμού για την ευημερία του και -κατ’ επέκτασιν- την ευημερία των ιδίων και του εθνικού συνόλου, έλαβαν θέσεις αντιπάλων, με τις “ευλογίες” των ανάξιων κυβερνήσεων.»

Δεν επιχειρούμε να ταυτίσουμε τους ευαγγελικούς χριστιανούς με τους ναζιστές. Αν επιχειρούσαμε κάτι τέτοιο θα ήμασταν το λιγότερο, ανιστόρητοι. Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κυριαρχίας στη Γερμανία, άνθρωποι όπως ο λουθηρανός ποιμένας Ντίτριχ Μπόνχεφερ (ο οποίος εκτελέστηκε από τους ναζί) συγκρότησαν μια ευαγγελική εκκλησία που αντιστάθηκε σθεναρά στο ναζισμό.

Το ζήτημα είναι όμως, πως η πρεμούρα να μοιραστούν οι ευθύνες για όλα τα κακά, την κρίση κλπ εξίσου στους εκμεταλλευτές και στους εκμεταλλευόμενους, στους θύτες και στα θύματα, είναι κοινή σε μια σειρά από φορείς. Ο λαός οφείλει να έχει διάκριση ώστε να καταφέρει να αποκτήσει αταλάντευτη ταξική συνείδηση, να αντιληφθεί πως ο καπιταλισμός εξυπηρετεί τα συμφέροντα των λίγων και δεν παίρνει βελτιώσεις, να έχει ξεκάθαρο πως ο πλούτος που έχουν στην κατοχή τους οι καπιταλιστές παράγεται από τον ιδρώτα και το αίμα του, να είναι σίγουρος πως  δίκιο του αδικημένου και του εργάτη είναι πράγματι νόμος!

Τα κηρύγματα που κρατάνε ίσες αποστάσεις ανάμεσα στους πλούσιους και στους φτωχούς, ας τα κρατήσουν για την τάξη που εξυπηρετείται από αυτά, όσοι ξεχνούν ακόμα και εκείνα τα απλά λόγια: “Μακάριοι οἱ πτωχοί, ὅτι ὑμετέρα ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, μακάριοι οἱ πεινῶντες νῦν, ὅτι χορτασθήσεσθε μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε… Πλὴν οὐαὶ ὑμῖν τοῖς πλουσίοις, ὅτι ἀπέχετε τὴν παράκλησιν ὑμῶν. Οὐαὶ ὑμῖν, οἱ ἐμπεπλησμένοι νῦν ὅτι πεινάσετε. Οὐαὶ, οἱ γελῶντες νῦν, ὅτι πενθήσετε καὶ κλαύσετε.”

Για τους θρησκευόμενους υπερασπιστές του καπιταλισμού

Υπάρχουν θρησκευόμενοι που αγωνιούν και αγωνίζονται για την υπεράσπιση, την συγκάλυψη και την εδραίωση του καπιταλιστικού συστήματος της εκμετάλλευσης. Την προοπτική της ανατροπής της βαρβαρότητας την βαπτίζουν αμαρτία. Φαίνεται να έχουν διαλέξει πλευρά: είναι στο πλευρό αυτών που έχουν στην κατοχή τους τα μέσα παραγωγής αρπάζοντας τον πλούτο που παράγει ο λαός με τον ιδρώτα και το αίμα του.

Κάποιους θα τους ακούσετε να δυσανασχετούν με τα εμπόδια που θέτει το κράτος στην επιχειρηματικότητα, στην ελεύθερη αγορά και οικονομία, ευαγγελιζόμενοι πως όλα θα βελτιωθούν με ακόμα πιο αχαλίνωτο καπιταλισμό, με ακόμα μεγαλύτερη βαρβαρότητα. Άλλοι θα αγωνιούν για τις τράπεζες των καπιταλιστών και την ανακεφαλαίωσή τους. Άλλοι πάλι, θα υποστηρίξουν ότι έργο της εκκλησίας είναι η φιλανθρωπία, ενώ η θεολογία που είναι στο πλευρό του λαού και της εργατικής τάξης και η οποία αγγίζει τους «τύπους των ήλων» των αιτίων της ανισότητας και της αδικίας, δεν είναι έργο της εκκλησίας.

Συνειδητά ή ασυνείδητα, είναι υπερασπιστές των ισχυρών αυτού του κόσμου, των πλουσίων και των καπιταλιστών.

Τι σχέση έχουν όλοι αυτοί άραγε, με τον αρχαίο λόγο της εκκλησίας;

«Αλίμονο σε εκείνους που προσθέτουν στο σπίτι τους κι άλλο σπίτι κι ενώνουνε χωράφι με χωράφι, έτσι που πια να μην υπάρχει τόπος για άλλους κι αυτοί να μείνουνε οι μοναδικοί της χώρας κάτοικοι! […] Ο πλούσιος θα αφανιστεί μέσα στις επιχειρήσεις του. […] Οι πλούσιοι είναι αυτοί που σας καταδυναστεύουν. […]  Ακούστε με τώρα εσείς οι πλούσιοι. Κλάψτε με γοερές κραυγές για τα βάσανά σας, που όπου να ‘ναι έρχονται. Ο πλούτος σας σάπισε, και τα ρούχα σας τα ‘φαγε ο σκόρος· το χρυσάφι σας και το ασήμι κατασκούριασαν, και η σκουριά τους θα είναι μαρτυρική κατάθεση εναντίον σας και θα καταφάει τις σάρκες σας σαν τη φωτιά. Κι ενώ πλησιάζει η κρίση, εσείς μαζεύετε θησαυρούς. Ακούτε! Κραυγάζει ο μισθός των εργατών που θέρισαν τα χωράφια σας κι εσείς τους τον στερήσατε· και οι κραυγές των θεριστών έφτασαν ως τα αυτιά του παντοδύναμου Κυρίου. Ζήσατε πάνω στη γη με απολαύσεις και σπατάλες. Παχύνατε σαν τα ζώα, που τα πάνε για σφάξιμο. Καταδικάσατε και φονεύσατε τον αθώο· δε σας προέβαλε αντίσταση καμία.» (Ησ. 5:8, Ιακ. 1:11, 2:6, 5:1-6)

Ο κοινός εχθρός ελλήνων και μεταναστών εργατών

Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες από την επίθεση με πυροβολισμούς που δέχτηκαν περίπου 30 μετανάστες εργάτες που εργάζονταν κάτω από άθλιες συνθήκες για ένα κομμάτι ψωμί, ως σύγχρονοι δούλοι, στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας.

Οι εγκληματίες της εργοδοσίας που άνοιξαν πυρ προς τους εργάτες, δεν είναι «παρανοϊκοί». Παρανοϊκό είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα της εκμετάλλευσης που τους όπλισε τα χέρια. Το σύστημα που δίνει τα μέσα παραγωγής στην κατοχή των λίγων και σπρώχνει προς την εξαθλίωση τους εργάτες και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα, αναγκάζοντάς τους να πουλάνε την εργασία τους, εκβιαστικά, για ένα κομμάτι ψωμί, που στην τελική, ακόμα κι αυτό τους το ροκανίζουν.

Οι έλληνες και οι μετανάστες εργάτες, έχουν κοινό εχθρό: το κεφάλαιο. Το κεφάλαιο, που δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Έλληνες και μετανάστες εργάτες, εργαζόμενοι του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες, όλοι ενωμένοι και χωρίς τους ψευτοδιαχωρισμούς που προσπαθούν να σπείρουν οι κάθε απόχρωσης υπερασπιστές του καπιταλισμού, πρέπει να συμμαχήσουν ώστε να αντιμετωπίσουν από κοινού και να ανατρέψουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα.