Η θρησκευτική κατάσταση στην Κούβα: μια σύντομη ανασκόπηση

To 1961, στην ιμπεριαλιστική επιχείριση των ΗΠΑ ενάντια στην σοσιαλιστική Κούβα που έμεινε γνωστή ως «εισβολή στον κόλπο των χοίρων» υπήρξαν χριστιανοί, «ιεραπόστολοι» και εκκλησίες που έτειναν χείρα βοηθείας στην CIA και τους αντεπαναστάτες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τον έλεγχο της λαϊκής εξουσίας της Κούβας σε καθολικά ιδρύματα, ιεραποστολές και κάποιες εκκλησίες. Την επόμενη χρονιά ο Πάπας Ιωάννης ο ΚΓ΄ έφτασε στο σημείο να αφορίσει τον Φιντέλ Κάστρο.

Από την άλλη, ο Κάστρο το 1985 συναντήθηκε με τον Βραζιλιάνο καθολικό μοναχό Φράι Μπέττο ανταλλάσσοντας ενδιαφέρουσες απόψεις. Οι συνομιλίες τους κυκλοφόρησαν στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο «Fidel y la Religión», από το οποίο κατά καιρούς αναδημοσιεύουμε αποσπάσματα (1, 2, 3).

Από το 1992, στην Κούβα, οι θρησκευόμενοι και οι χριστιανοί μπορούν να γίνουν μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος, ενώ το κράτος περιγράφεται ως «κοσμικό» και όχι ως «αθεϊστικό».

Το 1994, η Σύνοδος των καθολικών επισκόπων της Κούβας επέκρινε το εμπάργκο των ΗΠΑ, υποστηρίζοντας πως το σύνολο του πληθυσμού αντιμετωπίζει δυσκολίες εξαιτίας του. Τον Ιανουάριο του 1998 ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β΄πραγματοποίησε ιστορική επίσκεψη στην Κούβα, ύστερα από πρόσκληση της σοσιαλιστικής δημοκρατίας και της εκκλησίας της Κούβας. Ήταν η πρώτη φορά που εν ενεργεία Πάπας επισκέφτηκε την Κούβα. Την ίδια χρονιά, τα Χριστούγεννα αποκαταστάθηκαν ως επίσημη εορτή και δημόσια αργία.

Το 2004 ο Φιντέλ Κάστρο, υποδέχτηκε τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στην Κούβα. Μάλιστα, η λαϊκή εξουσία της Κούβας έχτισε έναν Ορθόδοξο ναό στην καρδιά της παλιάς Αβάνας και τον δώρισε στην ελληνορθόδοξη χριστιανική κοινότητα. Το 2008, άνοιξε η πρώτη Ρωσική Ορθόδοξη εκκλησία στην Κούβα και στα θυρανοίξια παραβρέθηκε ο Ραούλ Κάστρο.

Το 2009, σε μια προφορική αυτοβιογραφία του που κυκλοφόρησε σε βιβλίο, ο Φιντέλ Κάστρο είπε: «Αν οι άνθρωποι με αποκαλούν χριστιανό, όχι από άποψη θρησκείας, αλλά από τη σκοπιά του κοινωνικού οράματος, διακηρύττω ότι είμαι χριστιανός. Με βάση τις πεποιθήσεις μου και τους στόχους που επιδιώκω.»

Σύμφωνα με το άρθρο 42 του Συντάγματος της Κούβας: «Οι διακρίσεις λόγω φυλής, χρώματος του δέρματος, φύλου, εθνικής καταγωγής, θρησκευτικών πεποιθήσεων, καθώς και όποια άλλη προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια απαγορεύονται και τιμωρούνται από το νόμο.»*

*. «Το Σύνταγμα και το Πολιτικό Σύστημα της Δημοκρατίας της Κούβας». Σύγχρονη Εποχή. 2004. σελ. 67.

Χριστιανοί ιεραπόστολοι στην Κίνα υπέρ του Κομμουνισμού: η περίπτωση του Τζέιμς Γκάρεθ Έντικοτ

Μαρτυρίες για χριστιανική παρουσία στην Κίνα, υπάρχουν ήδη από τον 8ο αιώνα. Τον 16ο αιώνα, ξεκίνησε η δραστηριότητα των Ιησουιτών μοναχών. Κατά τη δυναστεία των Τσινγκ, η επαφή με τους δυτικούς έφερε νέα κύματα χριστιανών ιεραποστόλων στην Κίνα. Το 1715 πρωτοήρθαν Ρώσοι Ορθόδοξοι, και το 1807 Διαμαρτυρόμενοι ιεραπόστολοι, έστω κι αν οι Τσινγκ εναντιώθηκαν στις μεταστροφές των Κινέζων στο χριστιανισμό.

Ένα ενδιαφέρον και σχετικά άγνωστο κεφάλαιο στην ιστορία της ιεραποστολής στην Κίνα, έχει να κάνει με μια μερίδα χριστιανών ιεραποστόλων που τάχθηκε υπέρ του κομμουνισμού. Ο σημαντικότερος από αυτούς, ήταν ο Τζέιμς Γκάρεθ Έντικοτ (James Gareth Endicott), ο οποίος στήριξε ενεργά τον αγώνα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, τις δεκαετίες του ’30 και του ’40.

Ο Έντικοτ (1898–1993) ήταν ένας Καναδός κληρικός και ιεραπόστολος. Γεννήθηκε στην επαρχία του Σετσουάν σε μια οικογένεια Μεθοδιστών ιεραποστόλων. Η οικογένειά του επέστρεψε στον Καναδά το 1910. Αργότερα, χειροτονήθηκε λειτουργός της Ενωμένης Εκκλησίας του Καναδά, και το 1925 επέστρεψε στην Κίνα ως ιεραπόστολος.

Το 1944-45 ήταν σύνδεσμος μεταξύ του αμερικανικού στρατού και των κομμουνιστών, που πολεμούσαν από κοινού τους Ιάπωνες. Τελικά, ο Έντικοτ άρχισε να συμφωνεί με τις ιδέες του κομμουνισμού, έγινε φίλος με τον Τσου Εν-Λάι και υποστήριξε το Κομμουνιστικό Κόμμα. Η δραστηριότητά του, προκάλεσε τις επικρίσεις της Ενωμένης Εκκλησίας του Καναδά, και τελικά, το 1946, οδηγήθηκε στην παραίτηση από τη διακονία και την ιεραποστολή, καθώς δεν ενέδωσε στο τελεσίγραφο να πάρει πίσω διάφορες δηλώσεις του υπέρ του Κομμουνισμού και ενάντια στους Κινέζους εθνικιστές.

Το 1947 ο Έντικοτ επέστρεψε στον Καναδά και έλαβε θέση σχετικά με τον Κινέζικο Εμφύλιο που εξελισσόταν, τασσόμενος ξεκάθαρα υπέρ των Κομμουνιστών και εκθέτοντας την διαφθορά και την καταπίεση των αντιπάλων τους. Τελικά, στιγματίστηκε από τα μέσα ενημέρωσης τα οποία κατηγόρησαν τις θέσεις του ως «προδοτικές», ενώ και η Ενωμένη Εκκλησία τον επέκρινε για την υποστήριξή του στην Κινέζικη Επανάσταση και στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας.

Το ότι, το 1952 επέστρεψε στην Κίνα, κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κορέας, και κατηγόρησε τις Ηνωμένες Πολιτείες για τη χρήση χημικών και βιολογικών όπλων, δεν του συγχωρέθηκε! Ο τύπος στον Καναδά τον ονόμασε «νούμερο ένα δημόσιο εχθρό» ενώ η Ενωμένη Εκκλησία τον καταδίκασε για την υποστήριξή του στο Μάο Τσε Τουνγκ και τους κομμουνιστές¹. Μάλιστα, η κυβέρνηση του Καναδά, εξέτασε το ενδεχόμενο να τον οδηγήσει σε δίκη με την κατηγορία της προδοσίας².

Την ίδια χρονιά, ο Έντικοτ έλαβε το Διεθνές Βραβείο Στάλιν για την ενίσχυση της Ειρήνης μεταξύ των λαών (αργότερα Διεθνές Βραβείο Ειρήνης Λένιν), για τις προσπάθειές του υπέρ της ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ χριστιανών και κομμουνιστών¹. Το 1960 διατέλεσε πρόεδρος του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης.

Το 1982, η Ενωμένη Εκκλησία ζήτησε συγνώμη και επισήμως από τον Έντικοτ, για το γεγονός ότι τον είχε καταγγείλει 3 δεκαετίες νωρίτερα, αναγνωρίζοντας ότι αυτό του προκάλεσε «πολύ προσωπικό πόνο και άγχος»³.

Πριν από το τέλος της ζωής του, η εκκλησία, η πόλη του Τορόντο και το Πανεπιστήμιο Γιορκ, τον αναγνώρισαν ως μια προφητική φωνή που επεδίωξε την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ διαφορετικών κοινωνικών συστημάτων².

Ο Έντικοτ σε μια συνέντευξη, λίγο πριν το θάνατό του το 1993, δήλωσε πως το Κομμουνιστικό Μανιφέστο των Μαρξ-Ένγκελς, «είναι πιο αληθινό από ποτέ»⁴.

1. Donn Downey, «James Gareth Endicott Chinese-born missionary was peace activist», Globe and Mail, 29/11/1993
2. Department of Canadian Heritage through the Canadian Culture Online Strategy
3. «Vilified in 1950s, Endicott receives church’s apology», Globe and Mail, 13/8/1982
4. Lisa Wright, Toronto Star, 7/8/1993

Νόμος είναι (;) το δίκιο του εργάτη!

Πρόσφατα, στο editorial ενός χριστιανικού (συγκεκριμένα ευαγγελικού) περιοδικού, διαβάσαμε μια περίεργη εξίσωση: «Εάν η Μανωλάδα κατέληξε να συμβολίζει την μαύρη εργασία κι εκμετάλλευση του εργαζόμενου από τον εργοδότη σε καθεστώς δουλείας, το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» δηλώνει την διαμετρικώς αντίθετη θέση στη διαλεκτική αυτής της προβληματικής σχέσης (σ.σ. εργοδότη και εργαζόμενου). Το αποτέλεσμα της διαμάχης το καταγράφει η ιστορία. Μια ιστορία γεμάτη από αδικία και αίμα, εκμετάλλευση και εκδίκηση, μίσος και αμφισβήτηση.»

Η παραπάνω διατύπωση, μοιραία μας έφερε στο νου αυτά που έγραφε η ηλεκτρονική σελίδα της Χρυσής Αυγής προ μηνών: «Το μαρξιστικό ιδεολόγημα της “πάλης των τάξεων”, που υιοθετήθηκε με ανακούφιση από την εξίσου υλιστική δεξιά, εφηύρε τον “ταξικό εχθρό”. Εργαζόμενοι και εργοδότες, αντί να συνεργάζονται ως απαραίτητα μέλη του ίδιου επιχειρηματικού οργανισμού για την ευημερία του και -κατ’ επέκτασιν- την ευημερία των ιδίων και του εθνικού συνόλου, έλαβαν θέσεις αντιπάλων, με τις “ευλογίες” των ανάξιων κυβερνήσεων.»

Δεν επιχειρούμε να ταυτίσουμε τους ευαγγελικούς χριστιανούς με τους ναζιστές. Αν επιχειρούσαμε κάτι τέτοιο θα ήμασταν το λιγότερο, ανιστόρητοι. Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κυριαρχίας στη Γερμανία, άνθρωποι όπως ο λουθηρανός ποιμένας Ντίτριχ Μπόνχεφερ (ο οποίος εκτελέστηκε από τους ναζί) συγκρότησαν μια ευαγγελική εκκλησία που αντιστάθηκε σθεναρά στο ναζισμό.

Το ζήτημα είναι όμως, πως η πρεμούρα να μοιραστούν οι ευθύνες για όλα τα κακά, την κρίση κλπ εξίσου στους εκμεταλλευτές και στους εκμεταλλευόμενους, στους θύτες και στα θύματα, είναι κοινή σε μια σειρά από φορείς. Ο λαός οφείλει να έχει διάκριση ώστε να καταφέρει να αποκτήσει αταλάντευτη ταξική συνείδηση, να αντιληφθεί πως ο καπιταλισμός εξυπηρετεί τα συμφέροντα των λίγων και δεν παίρνει βελτιώσεις, να έχει ξεκάθαρο πως ο πλούτος που έχουν στην κατοχή τους οι καπιταλιστές παράγεται από τον ιδρώτα και το αίμα του, να είναι σίγουρος πως  δίκιο του αδικημένου και του εργάτη είναι πράγματι νόμος!

Τα κηρύγματα που κρατάνε ίσες αποστάσεις ανάμεσα στους πλούσιους και στους φτωχούς, ας τα κρατήσουν για την τάξη που εξυπηρετείται από αυτά, όσοι ξεχνούν ακόμα και εκείνα τα απλά λόγια: “Μακάριοι οἱ πτωχοί, ὅτι ὑμετέρα ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, μακάριοι οἱ πεινῶντες νῦν, ὅτι χορτασθήσεσθε μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε… Πλὴν οὐαὶ ὑμῖν τοῖς πλουσίοις, ὅτι ἀπέχετε τὴν παράκλησιν ὑμῶν. Οὐαὶ ὑμῖν, οἱ ἐμπεπλησμένοι νῦν ὅτι πεινάσετε. Οὐαὶ, οἱ γελῶντες νῦν, ὅτι πενθήσετε καὶ κλαύσετε.”

Αργυραμοιβοί στον οίκο του Θεού

Στην Καινή Διαθήκη, μια από τις λίγες φορές που ο Ιησούς εμφανίζεται με «βίαιο» πρόσωπο, είναι όταν αναποδογύρισε τους πάγκους των αργυραμοιβών και τους έδιωξε από τον οίκο του Θεού. Συγκεκριμένα, ο Ιησούς παρουσιάστηκε στον Ναό του Σολομώντα, κρατώντας ένα μαστίγιο, καταστρέφοντας  “τὰς τραπέζας τῶν ἀργυραμοιβῶν”, αποκαλώντας τους “σπήλαιον λῃστῶν” και “οἶκον ἐμπορίου”, και φανερώνοντας την εναντίωσή του προς “πάντας τοὺς πωλοῦντας καὶ ἀγοράζοντας” (Ματθ. 21:12-13, Μαρκ. 11:15-17, Λουκάς 19:45-46, Ιωάν. 2:13-16).

Στο Κυριακάτικο κήρυγμά του, ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος, αποφάσισε να αποκαταστήσει τα πράγματα, τείνοντας χείρα βοηθείας, συμπαράστασης, αλληλεγγύης και υποστήριξης, προς τους σύγχρονους αργυραμοιβούς: τους τραπεζίτες! Κήρυξε από άμβωνος, ότι θα προσφέρει τους δύο επόμενους μισθούς του υπέρ της ανακεφαλαιοποίησης (!) της Εθνικής Τράπεζας, και παρότρυνε τους πιστούς να πράξουν παρομοίως, σημειώνοντας πως «αν καταρρεύσει η Εθνική Τράπεζα θα καταρρεύσουμε όλοι»!

Φιγούρες σαν κι αυτή του κ. Άνθιμου, που αγωνιούν για την σταθεροποίηση και την διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος της εκμετάλλευσης, στηρίζοντας το μεγάλο κεφάλαιο, είναι αυτές που μετατρέπουν την πίστη σε «όπιο του λαού»!

Πάντως ο κ. Άνθιμος, αλλά και όσοι θρησκευόμενοι μοιράζονται τις ίδιες αντιλήψεις, φαίνεται πως έχουν χάσει κάποιο επεισόδιο από την χριστιανική πίστη. Δεν είναι μόνο ο Ιησούς με το μαστίγιο. Είναι τόνοι γραπτών με μια εντελώς διαφορετική αντίληψη και κατεύθυνση. Ένα από αυτά τα κείμενα, μας θυμίζει πολύ εύστοχα και ο Νίκος Μπογιόπουλος στον Ριζοσπάστη (16.4.2013):

«Τι θ’ απαντήσεις στο δικαστή, εσύ που ντύνεις τους τοίχους και δεν ντύνεις άνθρωπο; εσύ που στολίζεις άλογα και κάνεις πως δεν βλέπεις τον ρακένδυτο συνάδελφό σου, εσύ που σαπίζει το στάρι σου και δεν τρέφεις αυτούς που πεινούν, εσύ που θάβεις το χρυσάφι και καταφρονείς εκείνον που στραγγαλίζεται (…); Πόσους θ’ απάλλασσε ένα δαχτυλίδι σου από τα χρέη τους; Πόσα σπίτια που καταρρέουν θ’ ανόρθωνε; Ένα απόθεμα ρούχων σου μπορεί να ντύσει ολόκληρο λαό που τρέμει απ’ το κρύο. Εσύ όμως το βαστάς να διώξεις άπρακτο τον φτωχό και δεν φοβάσαι τη δίκαιη ανταπόδοση του κριτή» (Μέγας Βασίλειος, Προς τους πλουτούντας)

Νίκος Μπελογιάννης: σαν τους πρώτους χριστιανούς

«Οι κομμουνιστές δεν είναι όργανα των ξένων. Ο κομμουνισμός είναι πανανθρώπινο ιδανικό και παγκόσμιο κίνημα. Ξεκίνησε μια φούχτα τον καιρό του Μαρξ, έφτασε σήμερα τα 800 εκατομμύρια και αύριο θα απλωθεί σε όλον τον κόσμο. Μπορεί ποτέ όργανα των ξένων να δημιουργήσουν ένα τέτοιο μεγαλειώδες κίνημα; Ποιος ξένος πράκτορας δίνει με τέτοια απλοχεριά τη ζωή του, όπως τη δίνουν χιλιάδες κομμουνιστές; Οι θυσίες αυτές μόνο με τις θυσίες των πρώτων χριστιανών μπορεί να συγκριθούν. Αλλά και πάλι υπάρχει μια διαφορά, ότι ενώ οι χριστιανοί δέχονταν το μαρτύριο και το θάνατο, ελπίζοντας να κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών, οι κομμουνιστές δίνουν τη ζωή τους μην ελπίζοντας σε τίποτα. Τη δίνουν για ν’ ανατείλει στην ανθρωπότητα ένα καλύτερο, ευτυχισμένο αύριο, που αυτοί δε θα το ζήσουν. Ποιο όργανο των ξένων μπορεί να προσφέρει τη ζωή του σ’ έναν τέτοιο μεγάλο σκοπό;»

—Απόσπασμα από την απολογία του Νίκου Μπελογιάννη

«Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή.»

—Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων

Το διαφορετικό κήρυγμα αντίστασης του ιερέα π. Αντρέα Γκάλλο

Στις 8 Δεκεμβρίου στον άγιο Βενέδικτο της Γένοβας, μετά την λειτουργία, ο ηλικιωμένος ιερέας του ναού, ο ντον Γκάλλο, τιμώντας τη μνήμη του προ ολίγων ημερών αποβιώσαντος βετεράνου παρτιζάνου Ντομένικο Κατάλντι, έπιασε το μικρόφωνο και άρχισε να τραγουδάει το πασίγνωστο αντιφασιστικό τραγούδι Bella Ciao, ανεμίζοντας μάλιστα ένα κόκκινο μαντήλι που είχε από πριν κρυμμένο στα …ράσα του, και προκαλώντας …τον ενθουσιασμό στο ποίμνιό του! Τη σκηνή αυτή βλέπουμε στο βιντεάκι που ακολουθεί στο τέλος του άρθρου..

Bella Ciao dopo la Santa Messa

O εφημέριος Don Antrea Gallo μέσα από ένα άλλο κήρυγμα αντίστασης εύχεται καλές γιορτές στους συντρόφους του

Ένα άλλο κήρυγμα για την αντίσταση στην αδικία έψαλε μετά το τέλος της καθολικής λειτουργίας ο υπερήλικας ιερέας της Γένοβας. Ακούστε το. Θα το αναγνωρίσετε αμέσως κι ας μη ξέρετε ιταλικά. Δεν θα αποφύγουμε τον πειρασμό να αναλογιστούμε τι θα μπορούσε να συμβεί στη χώρα μας αν γινόταν κάτι αντίστοιχο μετά την ορθόδοξη λειτουργία.

Πρόκειται για τον Don Andrea Gallo που γεννήθηκε το 1928 στη Γένοβα κι έκανε ιεραποστολή στη Βραζιλία τη δεκαετία του 1950. Όταν τον έδιωξε από κει η τότε χούντα, επέστρεψε στη Γένοβα κι έγινε εφημέριος στην ενορία του San Benedetto in Porto.

Με την καθημερινή του δράση έκανε την ενορία του «σημείο αναφοράς για αγωνιστές της Νέας Αριστεράς, χριστιανούς ή όχι» από το 1970.

Η μητρόπολη τον μετακίνησε στο νησάκι της Capraia. Το 1975 γεννήθηκε η Κοινότητα του San Benedetto in Porto, «ένα νησί αλληλεγγύης στην καρδιά μιας πόλης με χίλια προβλήματα, που φροντίζει εξαρτημένους από ναρκωτικά, αλλά γενικότερα άτομα που αντιμετωπίζουν δυσκολίες: πρώην πόρνες, πρώην κλέφτες, άνδρες και γυναίκες στη μετάβαση από το ένα φύλο στο άλλο» (από το βιβλίο του Don Andrea Gallo «Αγγελικά Αναρχικός»).

«Αυτό που μετράει είναι να κάνουμε τα πάντα για να πάρει το λόγο ο φτωχός κόσμος, αυτός που δεν μετράει και γι’ αυτό τον κακομεταχειρίζονται» λέει ο «παπάς του πεζοδρομίου», όπως αυτοχαρακτηρίζεται.

Το παραπάνω κείμενο είναι αναδημοσίευση από τα ιστολόγια Fadomduck2 και Είμαι στα Χάη μου.

Δείτε επίσης, ένα παλαιότερο άρθρο των «Υπερβολών», που έκανε αναφορά και στον π. Αντρέα Γκάλλο.

«Αυτό το κύμα, δε θα σταματήσει πια…»

Τον Yann Tiersen, οι περισσότεροι τον γνωρίσαμε μέσα από τις υπέροχες μουσικές του, στις ταινίες Amelie και Goodbye Lenin! Στο τελευταίο του άλμπουμ Skyline (2011), φροντίζει να μας θυμίσει, μέσα από το κόμμάτι The Gutter, ένα απόσπασμα από την ομιλία του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα στον ΟΗΕ, που έγινε στις 11 Δεκεμβρίου 1964. Ο Τσε, σαν να απευθύνεται και σε εμάς σήμερα, ακούγεται να λέει στην αρχή του κομματιού:

«Τώρα πια, η ιστορία θα έχει να κάνει με τους φτωχούς της Αμερικής, με τους εκμεταλλευθέντες και τους εξαθλιωμένους της Λατινικής Αμερικής που έχουν ξεκινήσει οι ίδιοι να γράφουν από εδώ και στο εξής, την ιστορία τους. Και αυτό το κύμα της μεγάλης οργής, της απαιτούμενης δικαιοσύνης, του καταπατημένου δίκαιου, που ξεκινάει να σηκώνεται στη γη της Λατινικής Αμερικής, αυτό το κύμα, δε θα σταματήσει πια. Αυτό το κύμα θα μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Γιατί αυτό το κύμα το αποτελούν οι περισσότεροι, η πλειοψηφία. Eίναι αυτοί που δημιουργούν με την εργασία τους τον πλούτο, δημιουργούν τις άξιες, την ελπίδα για έναν κόσμο καλύτερο, κάνουν τους τροχούς της ιστορίας να γυρίζουν, και τώρα ξυπνάνε από τον βαθύ λήθαργο που τους επέβαλαν.»

Try to reach the sea…

Τα λόγια του Τσε Γκεβάρα, είναι σε δική μας ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά.

Ένας παπάς του λαού!

Ο αγωνιστής παπα-Χρήστος Ζαρκαδούλας από την Ανατολική Φθιώτιδα, το πρωί της Τετάρτης (25/1/2012) διαδήλωσε μαζί με μέλη του ΠΑΜΕ και της ΠΑΣΥ, έξω από το υποκατάστημα της ΔΕΗ στη Λαμία, ενάντια στο χαράτσι. Σε τηλεοπτικό ρεπορτάζ δήλωσε σχετικά: «Το ηλεκτρικό ρεύμα, όπως και το νερό και άλλα αγαθά, είναι απαραίτητα στο λαό. Δεν μπορούν να αποτελούν αντικείμενα εμπορίου, πόσο μάλλον αντικείμενα εκβιασμού…», ενώ συνέχισε: «Απορία μου είναι, γιατί όλοι οι παπάδες δεν είναι στο πλευρό των εργαζομένων. Δίπλα τους, εκεί στους αγώνες τους. […] Αν οι σημερινοί αγώνες ενταθούν πραγματικά, προς την κατεύθυνση της ανατροπής αυτού του κοινωνικοοικονομικού συστήματος, τότε πραγματικά, οι λαοί όλοι, θα ζήσουν σε έναν άλλο κόσμο. Αλλά, πρέπει πραγματικά οι λαοί να αντιληφθούν, οι εργαζόμενοι να αντιληφθούν, ότι πρέπει οι ίδιοι να γίνουν διαχειριστές του πλούτου τους, οι ίδιοι να αναλάβουν τη διαχείριση αυτών των πραγμάτων που τους αφορούν.«

Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, αυτές οι λιγοστές αλλά γνήσιες φωνές της εκκλησίας, είναι ανάγκη να πληθύνουν και να ορθωθούν, απέναντι σε όσους προτείνουν στο λαό να δεχτεί μοιρολατρικά όσα του ετοιμάζουν οι δυνάστες και οι καταπιεστές του.

Δείτε ολόκληρο το σχετικό ρεπορτάζ:

Η Θεία Τάξις

Το 1975, κυκλοφόρησε ο δίσκος «Απλά Μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας» σε μουσική Λουκιανού Κηλαηδόνη, και στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη. Ένα από τα τραγούδια του δίσκου, ήταν η «Θεία Τάξις».

Οι στίχοι του Νεγραπόντη, που απεικονίζουν τη «θεία τάξη», είναι χαρακτηριστικοί: «Όλα τα δάχτυλα ίσα δεν είναι / κι όλοι να τρώνε δίκαιο δεν είναι. / Έτσι το βρήκαμε έτσι το πάμε / κι ως να πεθάνουμε εμείς δεν το κουνάμε.»

Από ποιους προέρχεται όμως αυτή η εικόνα της «θείας τάξης»; Το τραγούδι συνεχίζει: «Παπάδες, δάσκαλοι, και χωροφυλάκοι / κι όλοι όσοι θέλουμε νόμο και τάξη. / Κι όσοι τ’ αντίθετο θέλουν να γίνει / είναι απάτριδες, άθρησκοι, και κτήνη.»

Το τραγούδι κυκλοφόρησε αμέσως μετά την πτώση της χούντας, οπότε είναι φανερά τα σημάδια εκείνης της εποχής. Όμως ηχεί σαν προειδοποιητικό καμπανάκι. Η πραγματική «θεία τάξη», χαρακτηρίζεται από δικαιοσύνη, ισότητα και αλληλεγγύη. Όσοι καλύπτουν, κάνουν τα στραβά μάτια, ή προωθούν μια τάξη σαν κι αυτή που περιγράφεται στους στίχους του τραγουδιού, θα είναι υπόλογοι στην κοινωνία.

Χριστιανισμός και Καπιταλισμός (video)

Ένα ενδιαφέρον απόσπασμα, από το πολύ καλό ντοκιμαντέρ του Michael Moore «Καπιταλισμός: Μια Ιστορία Αγαπης». Ολόκληρο το βίντεο, μπορείτε να το δείτε εδώ.

Διαβάστε ακόμα: “Ο Ιησούς δεν θα ήθελε να έχει καμία σχέση με τον Καπιταλισμό”